Projekty ochrony niektórych fragmentów Puszczy Drawskiej pochodzą jeszcze sprzed II wojny światowej. Wtedy to status rezerwatu przyrody otrzymało chronione zwyczajowo przez niemieckich leśników już od początku wieku uroczysko Heilige Halle (Święta Sala), dzisiejszy rezezwat "Radęcin".
Po wojnie ochrona ta została nadal utrzymana, choć zabrakło podstawy prawnej. Uroczysko było miejscem wycieczek przyrodników, botaników i leśników, z jednym z najwybitniejszych działaczy ochrony przyrody, prof. Z. Czubińskim z Poznania na czele. W wyniku ich starań w 1964 r. rezerwat został zatwierdzony.
Inicjatorami ochrony samej rzeki i jej doliny byli natomiast kajakarze, a szczególnie Maria Podhorska-Okołów, autorka pierwszego polskiego przewodnika - diariusza spływu Drawą, do dzisiaj wzruszającego plastycznością opisu.
Maria Podhorska-Okołów w 1946 r. zgłosiła w imieniu Polskiego Zwiazku Kajakowego postulat objęcia ochroną stref przybrzeżnych Brdy i Drawy, dwóch najpiękniejszych rzek północnej Polski. Pomysł, choć życzliwie przyjęty przez przyrodników, nie doczekał się wtedy realizacji, ale zapadł w swiadomość wszystkich, którym zależało na ochronie przyrody.
Pod koniec lat sześćdziesiątych tereny nad Drawą stały się przedmiotem zainteresowania szczecińskiego botanika M. Jasnowskiego i jego zespołu. Wytrwałe starania umożliwiły powstanie w 1974 r. rezerwatu przyrody "Rzeka Drawa", obejmującego rzekę i jej dolinę od jez. Dubie aż do Kamiennej.
Zaprojektowany przez J. i M. Jasnowskich obiekt był pionierskim w skali kraju przykładem nowoczesnego rezerwatu, łączącego potrzeby turystyki kwalifikowanej z ochroną przyrody. Najcenniejsze fragmenty lasu objęto ochroną ścisłą, wyznaczono jednak i zagospodarowano kilkanaście miejsc biwakowych dla spływających rzeką kajakarzy.
Rezerwaty "Radęcin" i "Drawa" stały się zalążkiem większego obiektu chronionego - Drawieńskiego Parku Narodowego.
Park, pierwotnie nie ujmowany w długookresowych planach ochrony przyrody w Polsce, powstał w 1990 r. dzięki wytrwałym staraniom szczecińskich, gorzowskich i poznańskich przyrodników i leśników.
Pierwotny projekt obejmował obszar 20 tys. ha sięgający aż po Krzyż. Kształt Parku utworzonego w 1990 r. na powierzchni 8,6 tys. ha był wynikiem kompromisu. W skład obszaru chronionego weszła dolina Drawy od Drawna po Stare Osieczno oraz dolina jej dopływu - Płocicznej.
Po powiększeniu w 1996 r. park ma 11 tys. ha. Najcenniejsze obiekty przyrodnicze, tradycyjnie zwane rezerwatami, objęte są ochroną ścisłą.
DPN był pierwszym w Polsce parkiem narodowym stworzonym do ochrony przyrody rzek, a umożliwiającym przy tym ochronę ekosystemów jeziornych i leśnych. Jest także ważnym ogniwem krajowej sieci obszarów chronionych, reprezentując w niej krajobraz równiny sandrowej Pojezierza Pomorskiego. Stopień zachowania krajobrazu nadaje mu rangę ponadnarodową i umożliwia włączenie do sieci obiektów reprezentujących kraj obrazy Europy.
Szczególna ochrona, jakiej podlega rzeka na terenie Parku Narodowego, narzuciła konieczność pewnego ograniczenia turystyki.
Spływ Drawą jest dozwolony w zasadzie od początku lipca do końca lutego (ze względu na ochronę lęgów ptasich wiosną). Dokładny termin rozpoczęcia sezonu zmienia się w poszczególnych latach.
Nie wolno spływać Płociczną. W Parku obowiązują ogólne zasady ochrony przyrody: zakaz zrywania roślin, zbioru płodów runa leśnego, płoszenia i zabijania zwierząt, palenia ognia poza wyznaczonymi miejscami, zanieczyszczania terenu i wody, hałasowania.
Nad przestrzeganiem tych zasad czuwa Straż Parku. Dyrekcja Parku Narodowego dopuszcza wędkowanie na Drawie, ale tylko po wykupieniu specjalnej licencji w jednym z punktów sprzedaży. Obowiązuje zachowanie wszystkich zasad Polskiego Związku Wędkarskiego i parkowego regulaminu: między innymi łowić wolno tylko z brzegu i wyłącznie na sztuczną przynętę.
Drzewa zwalone w nurt rzeki i inne naturalne przeszkody nie są i nie będą usuwane. To sprawia, że Drawa jest szlakiem uciążliwym. Wrażenie naturalności przyrody jest jednak godziwym wynagrodzeniem za ten trud.